کد مطلب:20236 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

بعضي از مواقع مادرم با تندي و عصبانيت با من حرف مي زند و من زود عصباني مي شوم و در جواب مادرم حرفي مي زنم يا موضعي مي گيرم كه دلم نمي خواهد امّا چه كنم كه نمي توانم خود را كنترل كنم. چطور با سوء رفتار خود مبارزه كنم تا احترام او حفظ شود؟

قرآن كريم در مورد احترام به پدر و مادر مي فرمايد: ما به انسان توصيه كرديم كه به پدر و مادرش نيكي كند. مادرش او را با ناراحتي حمل مي كند، و با ناراحتي بر زمين

مي گذارد و دوران حمل و از شير باز گرفتنش سي ماه است تا زماني كه به كمال قدرت و رشد برسد و به چهل سالگي وارد گردد و مي گويد: پروردگارا! مرا توفيق ده تا شكر نعمتي را كه به من و پدر و مادرم دادي به جا آورم.1

پدر و مادر اگر چه هر دو ملازم با هم و دو ركن اساسي وجود فرزند هستند، اما سهم مادر بيش از پدر مي باشد و اهميت احترام به او بيشتر از پدر سفارش شده است.

مردي نزد رسول خدا(ص) آمد و عرض كرد: به چه كسي نيكي كنم؟ فرمود: به مادرت. عرض كرد: بعد از به چه كسي؟ فرمود: به مادرت. براي سومين بار عرض كرد: بعد از او به چه كسي؟ باز فرمود: به مادرت. چهارمين بار گفت: به پدرت. در حديث ديگري آمده است كه مردي مادر پير و ناتوان خود را بر دوش گرفته و به طواف مشغول بود. در همين هنگام خدمت پيامبر(ص) رسيد و عرض كرد: آيا حق مادرم را اين سان ادا كرده ام؟ پيامبر فرمود: نه، حتي يك نفس او را جبران نكرده اي.2

اين بيان قرآن و روايات در مورد احترام بي حدّ و حصر فرزند نسبت به پدر و مادر است.

پدر و مادر سرد و گرم چشيدة روزگارند. عتاب و خطاب و تندي ايشان از سر دلسوزي است اگر چه ممكن است به دليل فاصلة پدر و مادري و فرزندي چنين برخوردهايي حتي تهديد آميز باشد. البته فرزندان با نحوة عملكرد خود نقش مهمي در ايجاد تعادل در خانواده ها و آرامش پدر و مادر دارند. فرزندان اگر اطاعت پذير بوده و با رويي خوش برخورد كنند و توقعات در حدّ معقول و متناسب با وضع زندگي خانواده داشته باشند، خواهند ديد كه پدر و مادرشان به داشتن چنين فرزنداني افتخار خواهند كرد.

به هر دليل اگر برخورد قهر آميزي از پدر يا مادر ديديد لازم است سكوت كنيد يا از روبرو شدن با ايشان خوددداري كرده و آن جا را ترك كنيد به شرط آن كه مقصر نباشد وگرنه مي بايست عذر خواهي كنيد. تعديل رفتار در زمان كوتاه به دست نمي آيد، بلكه تغيير هر حالتي در انسان خصوصاً اگر همراه با عادت باشد، بسيار مشكل و حتي طاقت فرسا مي نمايد. پس لازم است به طور مداوم با خود تلقين كرده و از قبل خود را براي هر برخوردي آماده كنيد تا بتوانيد از اين ره آورد با توجه به تجربيات كسب شده رفتارتان را تعديل كنيد. اين موضوع را همواره جلو چشمانتان در نظر بگيريد كه مادر دوست و آشنا و يا رفيق نيست. او همه چيز انسان و سرماية آدمي است.

1 احقاف ( ) آية 15.

2 تفسير نمونه،ج 26، ص 333.